Eyjafjallajökull-adem

Ik ga geen ‘make’ meer horen, geen dubbel werk meer zien verzetten, geen smoelen onder een kale kop, geen witte vlek op zijn schouders,

geen fietsers of pokers op TV, geen wijze  raad aanhoren als ‘ma, opent toch een map en schrijf daar alle gebruiksaanwijzigingen in’, geen grappen meer horen, geen  broek zien scheuren ( ze komt hersteld terug, hoor ! ), niet meer  zwemmen samen,  geen ‘slaapwel’ meer zeggen en ook niet:  ‘kruip er zelf niet te laat in, hé’, praten in mijn slaap zonder auditeurs…

Hij is weg, mét Ryanair PUF. Veel woorden hebben we er niet aan vuil gemaakt. Dag en bedankt en een heel stevige en lange knuffel. Me begraven in dat reuzelijf van hem. Van zoon nummer twee.

Na het wuiven, stap ik in en en stel mijn GPS in op thuis – anderhalf jaar geleden ingebracht – en plots merken dat thuis voor de GPS hetzelfde niet meer is. Zijn dat slimme machines!  Thuis ligt plots 58 km ver ipv 47km zoals bij de heenreis naar Pau-PUF. Benieuwd welke nieuwe thuis ik krijg maar toch niet zo benieuwd dat ik heel het traject wil volgen. Ergens wil hij me links krijgen waar het overduidelijk  echt naar rechts is, dus sluit ik dat malle ding en rij op bekende paden.

De poort openen, de auto inrijden, uitladen en eens binnen, de stilte torsen bij het tikken van de klok.  Ik duw op de knop en daar is Bob met Desire.

Actiontime!

Lakens van de zoon aftrekken, wasje en plasje doen, gang vrijmaken voor volgende maand, broek naaien, fundament terras afwerken, pinus pinea begieten, tuinafval opruimen, afspraak maken bij de notaris, onkruidvrij-zeil kopen, alleen eten,

 

France Telecom bellen met Skype en zien of Ryanair het zaterdag wil doen met of zonder Eyjafjallajökull-adem.

~ door pyreja op april 23, 2010.