Droits de réproduction
In de lades van de commode vind ik niets en het onderzoek in de kast leverde ook niets op en plots voel ik me een inbreker. Wat ga ik verzinnen als er iemand binnenkomt? Ik weet het niet. Een zakdoek zou een flauw excuus zijn. Zo slecht in liegen vind je geen ander. Geef op, spreek ik mezelf in en verlaat kamer 207. Heradem als ik weer in de gang sta.
Ben ik nu ongelukkiger? Nee, het komt vast uit. Ik stap naar de eetzaal waar heel de afdeling aan het ontbijt zit. Daar ontwaar ik hem, de kleine en meest corpulente maar wel erg verzorgde bejaarde. Ik ga hem vandaag extra in de gaten houden, te benieuwd. Zie mij hier popelen op een paar woorden. Zevenentachtig jaar is hij en pas begonnen aan zijn memoires, werd er tijdens de briefing gezegd, iets met een fiets…
Antoon veegt eindelijk zijn mond af met zijn serviette, hij heeft zijn puffs gehad en begeeft zich nu langzaam naar de zithoek met zijn rollator. Stap voor stap, hij doet wel tien minuten over twintig meter, maar ik ben geduldig. Het ochtendwerk zit erop, ik kan rustig de zetel naast hem inpalmen om een gesprek aan te knopen. Daar gaan we. Antoon studeerde filosofie en theologie. Vandaar. De link met het seminarie is gauw gelegd. Eerst bij de witte paters in Boechout en dan naar ’t bisdom, halverwege hield hij halt en trouwde een weduwe met drie kinderen. Of hij owv het celibaat eruit stapte? Grijzig kijkt hij in mijn ogen bij de vraag. Nee, zegt hij want mijn vrouw wou geen kinderen meer. Arme man, denk ik stilletjes.
Een zwart kaft ligt op de rollater, ik kan het eindelijk ter sprake brengen. Ik lees hardop terwijl ik het in zijn bijzijn overschrijf:
‘Het was nog daglicht toen Antoon per fiets de Verbondstraat uitreed, rechtstaande op de pedalen richting Terninckstraat, zo sterk was de wind. De nieuwsberichten werden vreselijk…‘
1800 doden in Holland, in 1953, vertelt hij en over ‘Droits de réproduction’ als zijn boek ooit uitkomt.
Dat ben ik al flink aan het schenden. Maar zie, ik heb zijn naam veranderd.
Ilneplula 
De foto illustreert het verhaal prachtig. Ik hou van dit soort verhalen.
tijdtussendoor said this on maart 18, 2010 bij 6:20 pm |
🙂
Ik heb de indruk dat Antoon er nog lang over gaat doen, als hij straat per straat zijn doen en laten gaat uitschrijven, en zelfs de weersomstandigheden niet onvermeld wil laten.
Maar alle gekheid op een stokje, ik ben ook heel benieuwd.
Blogbaas said this on maart 18, 2010 bij 6:28 pm |
Dat boek gaat er nooit komen, zoveel is zeker, maar schrijven blijft hij, onze Antoon. Over ’t personeel en familie; ik sta nu ook al in dat schrift, mijn naam is hij vergeten maar hij heeft het opgeschreven, zegt hij. Net als ik liep hij de kleuterklas in ’t Frans en kon perfect de kleuterliedjes met mij meezingen, ook dat staat in zijn schrift: ‘Saint Nicolas, patron des écoliers…’. Ik heb er zijn dossier op nagelezen, want je wil de geschiedenis kennen achter elke man of vrouw, zo aimabel en sociaal als hij nu is, was hij vroeger niet. Van onderdirecteur naar handwerk; dàt was een mooie.
pyreja said this on maart 19, 2010 bij 5:09 am |